Od sanacji przez PRL do III RP: Sabotaż dewastacja zakładów ,,DIORA"

Diora – przedsiębiorstwo produkcyjne z siedzibą w Dzierżoniowie. Pierwsza polska fabryka produkująca odbiorniki radiowe w okresie po II wojnie światowej.
Fabryka rozpoczęła działalność 8 listopada 1945 roku pod nazwą Państwowa Fabryka Odbiorników Radiowych (PFOR) w Dzierżoniowie. Kolejne nazwy fabryki to DZWUR, czyli Dolnośląskie Zakłady Wytwórcze Urządzeń Radiowych, T-6 a w końcu Diora. Uruchomieniem zakładu i organizacją produkcji pierwszych odbiorników kierował Wilhelm Rotkiewicz. Pierwszą produkcją był montaż prostych odbiorników reakcyjnych z poniemieckich podzespołów. Jednym z etapów procesu produkcyjnego było „zeskrobywanie gapy”, czyli usuwanie z obudowy godła niemieckiego ze swastyką. Podobne początki miała również firma TONSIL.

W 1947 roku zakupiono w szwedzkiej firmie AGA licencję na produkcję superheterodynowego radioodbiornika Aga i rozpoczęto jego wytwarzanie. W tym samym czasie zespół Wilhelma Rotkiewicza pracował nad konstrukcją własnego odbiornika radiowego, taniego i dostępnego dla masowego użytkownika. W 1948 roku powstał pierwszy polski radioodbiornik – Pionier, w różnych odmianach wyprodukowany w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Konstrukcja Pioniera przetrwała pod nazwą Promyk do 1968 r. Oprócz odbiorników radiofonicznych Diora produkowała na przełomie lat 50. i 60. radiostacje dla wojska, a także odbiorniki telewizyjne (m.in. Aladyn, Tosca, Szeherezada), a w połowie lat 90. magnetowidy.

W latach 70. i 80. firma Diora należała do Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego UNITRA.

W sumie opracowano i wdrożono do produkcji kilkadziesiąt modeli odbiorników radiowych.

1950 – Pionier B2 – Pierwszy powojenny odbiornik z zasilaniem bateryjnym;
1952 – Mazur – Odbiornik z układem Pioniera U z zastosowaniem transformatora sieciowego i lamp serii „E”;
1955 – Polonez – Pierwsza polska powojenna konstrukcja odbiornika z gramofonem;
1956 – Śląsk – Pierwszy, w którym obrotowy przełącznik zakresów zastąpiony został przełącznikiem klawiszowym oraz dodano zakres UKF (na przystawce superreakcyjnej);
1957 – Nokturn i Sonatina – Odbiorniki uniwersalne z układem Pioniera U z klawiszowego przełącznika zakresów;
1959 – Calypso – Odbiornik wyposażony w pełny tor FM;
1960 – Kos 6290 – W tym modelu zrezygnowano z klasycznego montażu na szkielecie metalowym (chassis) i wprowadzono technologię montażu na płytce drukowanej;
1965 – Krokus 10501 – Pierwszy przenośny odbiornik Diory zbudowany na tranzystorach, dodatkowo z możliwością zamontowania w samochodzie;
1970 - DSL-201 - Pierwszy polski radioodbiornik stereofoniczny klasy Hi-fi, wykonany na lampach. Innowacyjnym rozwiązaniem był układ stereodekodera.
1972 – Meluzyna – Pierwszy polski radioodbiornik tranzystorowy klasy Hi-fi, zbudowany na 43 tranzystorach. Stereofoniczny tuner i wzmacniacz w oddzielnych skrzynkach; Rozwinięciem było wykonanie tzw. „III skrzynki” wersji Meluzyny kwadrofonicznej. „Trzecia skrzynka” zawierała dekoder kwadrofoniczny oraz dwa dodatkowe wzmacniacze dla 3 i 4 kanału.
1973 – Elizabeth – nowoczesny odbiornik opracowany we współpracy z japońską firmą Tokyo-Sanyo Electric Co. Ltd. Po raz pierwszy zastosowano w nim tak nowoczesne wtedy podzespoły jak układy scalone, układy grubowarstwowe, diody LED, filtry ceramiczne;
1975 – Klawesyn – Ostatni odbiornik lampowy z Diory;
1976 – Amator-Stereo DSS-101 – „Wymarzone radio dla każdego”, przez wiele lat był najpopularniejszym standardowym radioodbiornikiem stereofonicznym. W zmienionych wersjach był produkowany do roku 1985.
Koniec lat siedemdziesiątych i lata osiemdziesiąte to produkcja tzw. zestawów wieżowych, składających się z oddzielnych segmentów: odbiornika radiowego (tuner), wzmacniacza, magnetofonu kasetowego i korektora graficznego, a później także odtwarzacza płyt CD. Przez pewien okres produkowano całą gamę wież, począwszy od najmniejszych (mini), jakim była wieża składająca się z wzmacniacza WS 315, tunera AS 215, korektora graficznego FS 015 i magnetofonu MDS 415; przez zestawy średnie (midi), np. wzmacniacz WS 354, tuner AS 252 i magnetofon MDS 456; po największe zestawy, tzw. duże wieże, np. SSL 500 (jedna z ostatnich wież produkcji Diory) lub ,,SSL 700 (ostatni zestaw wieżowy wdrożony do produkcji seryjnej, jeden z najlepszych produktów w tamtych czasach w Europie, potwierdzone niejednokrotnymi zwycięstwami w testach zagranicznych czasopism)
Ważnym aspektem egzystencji zakładów była produkcja na eksport. Diora produkowała urządzenia dla tak cenionych firm jak Thomson czy Brandt, ale produkowano także pod szyldem mniej znanych jak MacWatts, Geton, Crown Japan itp. Wersje eksportowe w sposób znaczący różniły się od wersji krajowych, stosowano zagraniczne podzespoły, m.in. głowice firmy ALPSoraz nierzadko nowatorskie rozwiązania.

W 1989 Przedsiębiorstwo Państwowe Zakłady Radiowe Diora zostało przekształcone w spółkę akcyjną Diora S.A.
Pod koniec lat osiemdziesiątych zastosowano w produkowanym sprzęcie technikę mikroprocesorową (wieże serii 500, odbiorniki z syntezą częstotliwości, zdalne sterowanie). Lata dziewięćdziesiąte to także produkcja magnetowidów VHS (MVD-101, MVD-200), tunerów do odbioru telewizji satelitarnej (TSA-502, TSA-504, TSA-506) oraz odbiorników telewizyjnych (OTVC-100, OTVC-200).

W 2006 Diora została prawomocnie wykreślona z rejestru przedsiębiorców. W tym samym roku zostały zburzone budynki należące do Diory co ostatecznie zakończyło historię Diory... MAM PYTANIE KTO NISZCZY ZAKŁADY ZNANE NA ŚWIECIE >>
AGA PIONIER SONATINA Wieża stereo Hi-Fi Radioodbiornik Zodiak DSS-402
ten wpis jest zapytaniem i wściekłość mnie ogarnia co za państwo co doprowadza do likwidacji znanego na świecie zakładu ..pozbywając sie miejsc pracy oraz zarobków dla państwa.
P./S
polecam art. wraz ze zdjęciami Musiałem ten wpis podać .
Łza kręci się w oku, przez kilka lat prowadzałem uczniów Radiobudy do zakładu na zajęcia praktyczne. Wydaje mi się, że to było wczoraj a było to w ubiegłym wieku. Dzisiaj za każdym razem kiedy robię zakupy w hipermarkecie, widzę wydział W4, przesuwającą się taśmę z paletami montowanych odbiorników, oprzyrządowanie do pomiarów i strojenia oraz pracujących monterów, najczęściej absolwentów, jedynego wtedy w Polsce Technikum i Zasadniczej Szkoły Radiotechnicznej w Dzierżoniowie.