Od sanacji przez PRL do III RP: największa bitwa pancerna. w POLSCE pod Wołominem

czwartek, 10 grudnia 2020

największa bitwa pancerna. w POLSCE pod Wołominem

https://www.youtube.com/watch?v=GBsB6Eta8DE

W hołdzie bohaterskim żołnierzom 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej i żołnierzom Polski Podziemnej którzy w dniach 30 VII – 6 VIII 1944 r. stoczyli w rejonie Wołomina na przedpolu Warszawy bitwę z hitlerowskim najeżdżcą

30 lipca 1944 roku rozpoczęła się pod Wołominem największa na ziemiach polskich bitwa wojsk pancernych. Znana jako bitwa pancerna na przedpolach Warszawy lub bitwa pancerna pod Radzyminem jak i Bitwa pancerna pod Okuniewem (z uwagi na linię frontu biegnącą od Okuniewa przez Kobyłkę, Wołomin i Radzymin). W niektórych opracowaniach określana jest jako trzecią co do wielkość w II wojnie światowej, po Kursku i Falaise. W bitwie po obu stronach wzięło udział około 1000 czołgów – ponad połowa została zniszczona w walce. Brały w niej udział jednostki 3 Korpusu Pancernego, 8 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego i 16. Korpusu Pancernego z radzieckiej 2 Armii Pancernej nacierającej od strony Lublina przez Dęblin oraz kilku dywizji pancernych wojsk niemieckich, a mianowicie:1 Dywizji Spadochronowo-pancernej „Herman Goering”, 5 Dywizji Pancernej SS „Wiking”, 3 Dywizji Pancernej SS „Totenkopf „ oraz 4 i 19 Dywizji Pancernej. Walki rozgrywające się na przedpolach Warszawy były ostatnim impulsem do podjęcia decyzji o rozpoczęciu powstania warszawskiego (również i na Pradze, lecz fakt ten jest od lat pomijany milczeniem).
Straty sowieckie były duże, jednak nie na tyle, aby zatrzymać ofensywę 1 Frontu Białoruskiego. Jednak 2 sierpnia Stalin wydał rozkaz zatrzymania ofensywy pod Warszawą. Decyzja ta była reakcją na wybuch powstania w Warszawie.

Cały opis

6 sierpnia bitwa na przedpolach Warszawy dobiegła końca. 2. Armia Pancerna została wycofana spod Warszawy. 16 KP skierowano do Czujkowa, na przyczółek Magnuszewski, a 8 KPG przydzielono 47. Armii, która znajdowała się w rejonie Mińska Mazowieckiego.

Straty obu stron poniesione w tej największej bitwie pancernej na ziemiach polskich są trudne do oszacowania. Jak podaje znawca tematu Norbert Bączyk, od 29 lipca do 6 sierpnia 1944 r., 2. Armia Pancerna mogła stracić maksymalnie 340 czołgów i dział samobieżnych oraz około tysiąca żołnierzy. Natomiast Niemcy szacunkowo utracili od 100 do 150 pojazdów pancernych. Jak widać, są to dane mocno nieprecyzyjne i wymagają jeszcze pogłębionej weryfikacji przez historyków. Zresztą na temat starcia na warszawskim przedmościu nie powstała dotąd żadna atrakcyjnie napisana i wyczerpująca, naukowa czy popularnonaukowa, pozycja książkowa. Większość to opracowania, przypominające swym stylem suche meldunki wojskowe. Czego pokłosiem jest powyższy artykuł. Życzmy sobie zatem wszyscy jak najszybszej zmiany tego stanu rzeczy. Doniosłość tych wydarzeń tego wymaga.