Rzecz o pryncypiach albo o psuciu prawa - BANDYCKA USTAWA -2010,2016

Dalszy ciąg wykładni do represyjnej ustawy z 2010 roku .Podobnie jest z druga nowelizacja ustawy  w/g rządu -z 2016 roku

24 lis 2016 - Obniżka emerytur i rent, według ustawy, dotyczy  ...  jedynie odebraniem im „niesłusznie przyznanych przywilejów”   czyli oparto się na wyroku TK z  2010 roku.

WYKŁADNIA PRAWA CZY BEZPRAWIA ..
Rozmowa z Bohdanem Zdziennickim, Prezesem Trybunału Konstytucyjnego.

 Zbiera się Trybunał Konstytucyjny, sędziowie o ponoć najwyższych kwalifikacjach, „14 gniewnych ludzi” (o dwóch więcej niż w słynnym filmie Lumeta), którzy przez ponad rok wnikliwie badają sprawę dużej wagi, ustalając tylko jej stan prawny, a nie faktyczny – czyli opierają się wyłącznie na przepisach prawa – i przy debacie nad emeryturami dla oficerów służb specjalnych PRL mamy wynik dziewięć do pięciu. Czyli albo mylą się jedni, albo drudzy, tertium non datur?

Trybunał Konstytucyjny ma wielką władzę, jest jedynym organem, który sprawuje sądową kontrolę nad pracami władzy ustawodawczej i może stwierdzić, że Sejm się pomylił, a prawo nie jest prawem (oczywiście oprócz parlamentu, który prawo stanowi). To ciało kolegialne, gdzie obowiązuje zasada większości. Orzeka w nim 15 ludzi o różnych specjalnościach, wybranych w różnych okresach politycznych, za rządów różnych koalicji sejmowych, wyznających niekiedy różną filozofię prawa, którzy wydają wiążące orzeczenie w wyniku dyskursu prawnego.

 Rozumiem, że skoro zdecydował się pan na napisanie zdania odrębnego, to głęboko nie zgadza się pan z wyrokiem TK?
– Tak, nie zgadzam się i dlatego napisałem zdanie odrębne. Uważam, że sędzia tylko wtedy może pisać zdanie odrębne, kiedy jest pewny, że jeśli nie zgłosi votum separatum, to będzie w konflikcie ze swoim sumieniem. W każdej innej sytuacji powinien podporządkować się zasadzie kolegialności. Skoro Trybunał Konstytucyjny uznał, że zmniejszenie emerytur funkcjonariuszom organów bezpieczeństwa Polski Ludowej nie narusza konstytucji, to w sensie prawnym sytuacja jest jasna. Zdania odrębne mogą zaś tylko być wzięte pod uwagę przez ustawodawcę w przyszłości. Chcę podkreślić, że w tej sprawie droga do rozstrzygnięcia była długa i trudna. Przez prawie rok toczyły się narady sędziowskie. Potem, 13 stycznia 2010 r., odbyła się rozprawa, na której doszło do podziału głosów siedem do siedmiu – choć najpierw zarysowała się większość i dlatego wyznaczyłem termin tamtej rozprawy.

 Kiedyś przy równym rozkładzie głosów w Trybunale decydował głos przewodniczącego składu.
– Teraz musi być większość, debatujemy aż do skutku. Ściągnęliśmy więc dodatkowe materiały, dyskutowaliśmy, żeby wreszcie dojść do większości w którymś kierunku. Tu istnieje poważny problem konstytucyjny – czy zmniejszanie emerytur jest karaniem, czy odbieraniem przywilejów. Trybunał uznał, że to odbieranie niezasłużonych przywilejów. Autorzy zdań odrębnych twierdzą zaś, że to karanie, więc wymaga odpowiednich rygorów (np. niestosowania zbiorowej winy i odpowiedzialności). Z moim zdaniem odrębnym można się zapoznać, ale jako prezes Trybunału Konstytucyjnego na pewno nie będę toczyć publicznej polemiki z powszechnie wiążącym i ostatecznym orzeczeniem. Sędzia nie powinien ulegać emocjom politycznym. Mając prawo do poglądów prywatnych, w sferze publicznej musi reprezentować wyłącznie racje konstytucyjne – i uwzględniać prawa także tych ludzi, których osobiście może nie lubić i nie zgadzać się z nimi. Na tym polega sprawiedliwość.

 Nie ma żadnej sprawiedliwości dziejowej w konstytucji. Są wprawdzie konstytucyjne zasady sprawiedliwości społecznej, ale stanowią zaprzeczenie „rewolucyjnych zasad sprawiedliwości dziejowej”. Tzw. sprawiedliwość dziejowa zwykle dochodzi do głosu po rewolucji czy gwałtownej zmianie – i z góry przesądza sposoby rozstrzygnięcia szeregu problemów. Dopiero potem szuka się argumentów prawnych uzasadniających rozstrzygnięcie. Sędzia nie jest jednak zaangażowanym badaczem historii, by się na to powoływać. On musi kierować się ustawą zasadniczą. W porządku konstytucyjnym obowiązuje zaś ciągłość państwa i jego instytucji prawnych i nie ma tu miejsca na rewolucyjne myślenie, zgodne z jakąś „sprawiedliwością dziejową”.

Pan był i jest zdecydowanym przeciwnikiem lustracji…
– Może dlatego moje zdanie odrębne jest i pryncypialne, i systemowe. Ustawa zmniejszająca emerytury funkcjonariuszy PRL-owskich służb stanowi kontynuację procesów rozliczeniowych. Uważam zaś, że nie ma powodu, by w miarę upływu lat radykalizować te procesy. je raczej wygaszać. Jestem tu konsekwentny i twierdzę, że taka lustracja, jaka była w Polsce, nie powinna mieć miejsca w świetle reguł wiążących państwo prawa.

 Tylko funkcjonariusze dawnego systemu, którzy popełnili przestępstwa, powinni być karani zgodnie z konstytucyjnymi regułami karania.

 Służby specjalne zajmują się różnymi sprawami, nie tylko zwalczaniem opozycji, istnieją w każdym ustroju i każdym państwie. W Polsce Ludowej były legalnymi formacjami – a to Trzeba było państwo polskie, wprawdzie o bardzo ograniczonej suwerenności, ale jedyne, jakie mieliśmy.

Likwidując spuściznę po systemie totalitarnym, demokratyczne państwo prawne, jakim jest Rzeczpospolita Polska, musi stosować środki prawne takiego państwa, respektować zasady sprawiedliwości, unikać jakiejkolwiek formy odwetu czy zemsty wobec osób uważanych za dawnych przeciwników. Do kardynalnych wartości prawnych demokratycznego państwa należy zasada lex retro non agit. Podstawą porządku konstytucyjnego, swoistym fundamentem władzy publicznej jest uznanie, że Rzeczpospolita stanowi dobro wspólne wszystkich jej obywateli, także byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa oraz członków WRON.
Preambuła ustawy z 23 stycznia 2009 r. wprowadza określoną wersję historii i wyprowadza z niej oceny moralne, którym jednocześnie nadaje charakter obowiązujących ocen prawnych wobec pracy każdego funkcjonariusza służb bezpieczeństwa PRL i każdego żołnierza zawodowego – członka WRON. Stwarza to normatywną podstawę dla drastycznej obniżki dotychczas pobieranych przez te osoby emerytur. Preambuła ustawy z 23 stycznia 2009 r. idzie jeszcze dalej, bo dotychczasowe emerytury służb mundurowych określa jako „tolerowanie i nagradzanie bezprawia”. Mamy więc supozycję bezprawności określonej części obowiązującego do 2010 r. porządku prawnego. Takiej formy obalenia domniemania konstytucyjności przepisów nie przewiduje polskie ustawodawstwo.

Emerytury służb mundurowych stanowią odrębny system w stosunku do powszechnego systemu ubezpieczenia społecznego. Nie są jednak żadnym przywilejem. Emerytury służb mundurowych, tak jak emerytury w powszechnym systemie ubezpieczeń społecznych, przysługują – na warunkach określonych przepisami – za wykonywaną uprzednio pracę. Te same reguły uzyskiwania emerytury są wspólne dla wszystkich rodzajów służb mundurowych. Wypłacając taką emeryturę, państwo wypełnia swe zobowiązania wynikające z obowiązujących przedtem i obecnie reguł prawa

^{Nie ma żadnej sprawiedliwości dziejowej w konstytucji. . Tzw. sprawiedliwość dziejowa zwykle dochodzi do głosu po rewolucji czy gwałtownej zmianie – i z góry przesądza sposoby rozstrzygnięcia szeregu problemów. Dopiero potem szuka się argumentów prawnych uzasadniających rozstrzygnięcie. Sędzia nie jest jednak zaangażowanym badaczem historii, by się na to powoływać. On musi kierować się ustawą zasadniczą. W porządku konstytucyjnym obowiązuje zaś ciągłość państwa i jego instytucji prawnych i nie ma tu miejsca na rewolucyjne myślenie, zgodne z jakąś „sprawiedliwością dziejową”.}

. Drastyczne obniżenie emerytur w stosunku do ich wysokości należnej według zasad, poprzednio i obecnie obowiązujących w systemie emerytalnym służb mundurowych, jest represją ekonomiczną wobec świadczeniobiorców i ich rodzin. Temu represjonowaniu towarzyszy zawarta w preambule ustawy stygmatyzacja penalna objętych ustawą emerytów, poprzez określenie ich całej służby w PRL jako tylko stosowanie bezprawia, stałe popełnianie zbrodni naruszających podstawowe prawa człowieka – wszystko po to, by „utrwalić nieludzki system władzy”.

W tej sprawie chodzi nie o cofnięcie „nienależnego przywileju”, bo emerytury służb mundurowych nie są żadnym przywilejem, a ich zasady przyznawania były zawsze takie same dla wszystkich. Pozorne działanie ukrywa prawdziwy cel ustawodawczy – zbiorowe represjonowanie funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa PRL i wojskowych z WRON, przez drastyczne obniżenie (po 21 latach od upadku PRL) dotychczas pobieranych emerytur.

https://www.tygodnikprzeglad.pl/sprawiedliwosc-my/

https://gazda110.blogspot.com/2018/10/list-otwarty-do-profesora-andrzeja.html

P/s   jest tu stara pisownia .

W II RP  

 wg Dz.U.Nr.42.Poz.380. z 1931 r. Dotyczy zaopatrzenia emerytalnego Polskiej Policji Państwowej. W II RP

Podczas zaborów służyli ZABORCOM , Rosyjskim, Niemieckim oraz  Austryjackim. W walce o niepodległość Polski nigdy nie brali udziału wręcz odwrotnie pacyfikowali strzelali do chłopów i robotników podczas strajków., Po odzyskaniu niepodległości Powołano  Policje Państwową.Tzw ”granatową policję” , która w dalszym ciagu wykonywała polecenia rządu Polskiego.

Powstała – 16 czerwca 1924 r  powołano policję polityczna jej zadania śledzenie  wszelkich przejawów życia politycznego społecznego narodowościowego zawodowego o ile zagraża ustrojowi lub bezpieczeństwa RP

Organizacje Polityczne były podawane dyskretnej inwigilacji operacyjnej prowadzonej przez organy cywilne służby bezpieczeństwa.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SKARBU

21 marca 1931r

W sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy z dnia 11 grudnia 1923 r. o zaopatrzeniu emerytalnem stara pisownia funkcjonariuszów państwowych i zawodowych wojskowych.

Art. 2. Funkcjonariuszami państwowymi w rozumieniu niniejszej ustawy są urzędnicy i niżsi funkcjonariusze państwowi, funkcjonariusze poczt, telegrafów i telefonów, oficerowie i szeregowi Straży Granicznej,

 Oficerowie i szeregowi Policji Państwowej,

 Nauczyciele wszystkich szkół państwowych i publicznych, pozostający na etacie Państwa, tudzież sędziowie z wyjątkiem handlowych, prokuratorzy i asesorzy sądowi.

Art. 81.

Funkcjonariuszom, którzy przed wstąpieniem do służby państwowej polskiej, oraz zawodowym wojskowym, którzy przed wstąpieniem do wojska polskiego, pozostawali na służbie. Jednego z byłych państw zaborczych, jako też w służbie byłego Wydziału Krajowego Galicyjskiego, lub też, którzy byli nauczycielami publicznych szkół ludowych lub wydziałowych i przechodzą w stan spoczynku ze, służby państwowej polskiej, „”względnie ze służby w wojsku Polskiem –

, wlicza się do wysługi emerytalnej pełną ilość lat służby w b. państwie zaborczem,”

  Podobnie po II wojnie światowej wszystkim zaliczono wysługę .

.